De verkoopster bij de bakker kijkt rond en vraagt: “Wie is er dan aan de beurt?” Ik haal adem om te zeggen dat ik dat ben, als er een vrouw op roze crocs en met een grote boodschappentas naar voren stapt en zegt: “Ja, ik.”
Dit gebeurde onlangs toen ik bij de bakker in de rij stond, geduldig te wachten tot ik aan de beurt was. Het was weekend en behoorlijk druk.
Ik kom voor mezelf op en zeg er iets van
Ik voelde onmiddellijk de irritaties in mijn buik. Ik adem uit en weer in en zeg: “Volgens mij stond ik al langer te wachten dan u en ben ik nu aan de beurt.” In mijn ooghoek zie ik een andere dame rustig maar duidelijk ja knikken. Terwijl de vrouw zacht een excuus mompelt, word ik geholpen door de verkoopster en ga ik even later met een doos heerlijke gebakjes de winkel uit. Trots op mezelf dat ik tegenwoordig wel voor mezelf opkom.
Vroeger werd ik wel boos, maar zei ik niets
Tien jaar geleden ging dat heel anders. Toen had ik ook die boosheid gevoeld, maar niks gezegd. Ik zou het hebben laten gebeuren, omdat ik de moed niet had om er iets van te zeggen. Bang voor… Eigenlijk weet ik niet waar ik dan bang voor was. Er ging iets op slot en er kwam gewoon niets meer uit.
Nu weet ik wat er toen gebeurde: iemand die voor zijn beurt gaat, ziet mij niet staan, letterlijk niet en ook figuurlijk niet. Daarbij maakt het niet uit of iemand expres voordringt of dat die gewoon met zijn gedachten even ergens anders was.
Niks zeggen was een oud patroon
Tien jaar geleden had zo’n voorkruiper me dus getriggerd in mijn oude pijn van niet gezien en niet gehoord worden, begrijp ik inmiddels. Want die pijn, die hád ik!
Ik was opgegroeid in een gezin met “kinderen die vragen worden overgeslagen” en een taboe op meningsverschillen. Ik had dus niet geleerd om voor mezelf op te komen. Sterker nog, op enig moment had ik zelf -onbewust- de conclusie getrokken dat ik maar beter niks meer kon zeggen. Met als gevolg dat ik bijna nooit iets over mezelf vertelde. Dat ik geen hulp vroeg, maar alles zelf wel uitzocht. Mijn mening alleen maar gaf als er nadrukkelijk om gevraagd werd. En je snapt: aangeven dat ik in een winkel aan de beurt was om mijn gebakjes te bestellen, dat zat er gewoon niet in.
Niks zeggen was een overlevingsmechanisme
Dit lastige patroon heb ik heel lang volgehouden, omdat het me een gevoel van veiligheid gaf. Niet dat ik dat toen door had natuurlijk. Net zo min als ik toen inzag dat dit overlevingsmechanisme me ook veel bracht. Nee, destijds voelde ik de boosheid als ik werd overgeslagen, ik voelde dat ik geen woord kon uitbrengen, en zei dus niets.
Nu dient dat oude patroon me niet meer
Maar op enig moment begon het bij mij te knagen. Ik wilde wél gehoord worden, ik wilde wél mijn grenzen aangeven, ik wilde wél voor mezelf opkomen en ik wilde wél mijn mening geven.Elke keer dat ik m’n mond hield, noodgedwongen doordat ik gewoon geen geluid kon geven, frustreerde het me meer.
Om gehoord te worden, moest ik me láten horen
Gelukkig was ik intussen in de positie om dat patroon te veranderen. Met technieken die ik nu gebruik in mijn praktijk, heb ik het oude patroon “ik zeg niks” omgebogen naar “ik ben vrij om te zeggen wat ik wil zeggen” en “ik ben vrij om mezelf uit te spreken”.
Dat had onmiddellijk effect, want op dezelfde dag zag ik al resultaat! Iemand in de groep waar ik deel van uitmaakte, stelde een vraag , de opleider gaf antwoord, ik stak mijn hand op en vroeg: “Mag ik iets toevoegen?” “Natuurlijk Christien, ga je gang.” En ik vertelde wat ik wilde zeggen.
En dat gebeurde nog een keer. En nog een keer. En opeens zag ik het: Ik had mezelf laten horen. En niet 1x, nee, zelfs al 3x!
Daar ben ik nooit meer mee opgehouden
En dus stap ik nu tevreden over mezelf de bakkerswinkel uit, vóór de mevrouw met de roze crocs. Met een dubbel en dwars verdiende doos gebakjes om dat te vieren!
Wil jij jezelf ook meer laten horen? Of andere patronen, die vroeger misschien wel behulpzaam waren, maar je nu in de weg zitten, ombuigen?
Vraag dan nu een gratis kennismakingsgesprek aan, dan laat ik je zien hoe ik jou daarmee kan helpen.
Geef een reactie