Op een donker plekje, achter in de garage, gebeurt een klein wondertje
“Eén van de amaryllisbollen begint uit te lopen” zegt mijn man vorige week tegen mij.
Ik ben helemaal verrast. Een paar jaar geleden heb ik ontdekt dat je zo’n lelijke bol, nadat die zo prachtig heeft gebloeid, heel gemakkelijk kunt overhouden. Dan bloeit ie het jaar daarop gewoon weer. Op die manier had ik ondertussen drie van dit soort bollen, in verschillende kleuren.
Vergeten, geen aandacht gegeven
We hadden die bollen een maand of acht geleden in de garage gezet, dat is de donkerste en koelste plek in ons huis. En om eerlijk te zijn, was ik ze helemaal vergeten. Dus daar hebben ze, zonder enige aandacht en liefde en zonder dat ik tegen ze gepraat heb, de hele winter gestaan.
Sylvia was als een vergeten amaryllisbol
Dan moet ik denken aan Sylvia (niet haar echte naam natuurlijk) en aan wat zij vertelde over het gezin waarin zij opgroeide. Ook zonder aandacht en liefde opgevoed door ouders die er emotioneel niet voor haar waren. Die geen aandacht hadden voor wat zij nodig had. Die haar niet troostten als zij pijn had, of verdriet. Ze stond in het donker in de schuur, zeg maar.
Opgevoed door ouders die er niet waren
“Ze waren er wel, maar ze waren er niet,” zegt ze zelf hierover. “Als kind voelde ik me altijd heel eenzaam en ook later had ik weinig vriendinnen. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen deed ik maar wat anderen tegen mij zeiden. Eigenlijk wilde ik naar de kunstacademie, maar dat heb ik, om deze reden, niet gedaan. En dus ben ik maar HR gaan doen. “Of je moet medewerkers aannemen, of je moet ze bij een reorganisatie weer ontslaan, daar is altijd werk in.” Dat is wat mijn vader tegen mij zei. Dat ik het helemaal niet leuk vond om achter een laptop te zitten en altijd aan het schilderen en tekenen was, dat deed er niet toe. Ik deed er niet toe.”
Ondanks gebrek aan aandacht toch gaan groeien
In mijn schuur bleek hoe groot de levenskracht van een amaryllis is, want nu begon die ene dus een heel klein beetje uit te lopen. Een klein groen puntje begon spontaan te groeien uit die zwarte bol. Tegen de verdrukking in, toch gaan groeien.
Eigenlijk deed ze het nog best goed
Sylvia is, net als mijn amaryllisbol, tegen de verdrukking in, toch gaan groeien. Ondanks haar valse start heeft ze succesvol een opleiding gevolgd en heeft ze een goede baan. Haar onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen en haar weinige sociale contacten, waren de reden voor haar om bij mij een traject te gaan volgen.
.
Sylvia heelde haar oude pijn en kwam alsnog tot volle bloei
Stapje voor stapje zijn we die oude pijn gaan helen. Door het liefdevol aandacht te geven. Waardoor Sylvia voelde dat zij er wél toe deed. Wel leuk, interessant en goed genoeg was. En wél tot bloei mocht komen. Ze heeft het schilderen weer opgepakt, puur als hobby. Maar op haar insta wordt al gevraagd of haar werk ook te koop is!
Mijn amaryllisbollen bloeien binnenkort ook weer
Die drie amaryllisbollen uit onze garage staan inmiddels in de vensterbank. Met een beetje aandacht, licht, warmte, water en af en toe een liefdevol praatje, groeien ze inmiddels alle drie. Als kool. Komt eruit wat er altijd al in zat. En in één van deze planten zit zelfs een knop. Die gaat binnenkort weer bloeien. Net als Sylvia.
Wil jij ook tot bloei komen? Plan dan een gratis kennismakingsgesprek in, dan bespreken we hoe we met liefdevolle aandacht je zelfvertrouwen weer kunnen laten groeien.
Geef een reactie