“En draai nog wat weerstand bij! Ga staan op die pedalen, hou vol. Laat je niet kennen!”
Sinds kort spin ik weer wekelijks. Voor wie niet weet wat spinnen is: spinning doe je in de sportschool: op een nepfiets. Op muziek zogenaamd tegen een berg op fietsen. Je komt geen meter vooruit, maar je wordt er minstens net zo moe van.
De instructeur zweept je op om je aan te moedigen en om je conditionele grenzen te verleggen, met bovenstaande motiverende teksten.
Deze keer hoor ik ook iets anders. Dit keer hoor ik “Laat je niet kennen” niet als motiverend. Het kan ook grensoverschrijdend zijn. Ik merk dat ik verontwaardigd ben.
Want ik denk aan Lisa. Eén van mijn cliënten, een van de velen die zich niet mochten laten kennen.
Lisa’s vader was nogal streng. Zijn wil was wet. Lisa moest doen wat hij zei en als hij het niet wilde, gebeurde het ook niet. Na haar middelbare school wist ze niet wat ze wilde worden en wat ze zou gaan studeren. Het werd uiteindelijk een studie geschiedenis. In haar tweede jaar voelde Lisa dat dit het niet was, dat ze hier doodongelukkig van werd. Maar toen ze thuis vertelde dat ze wilde stoppen met haar opleiding, reageerde haar vader: “Nee, dat gebeurt niet. Je maakt je opleiding af.” Dat was alles wat erover gezegd werd.
Er werd niets aan haar gevraagd. Geen: ‘Waarom wil je stoppen?”, “Is er iets gebeurd?” of “Wat wil je dan wel?” Niets. Wat Lisa zelf dacht, wilde of voelde deed er niet toe.
Dus liet Lisa zich daarna niet meer kennen. Het had toch geen zin. Toen Lisa bij mij kwam, was dit één van haar problemen. Ze voelde niet meer wat ze wilde. Geen contact meer met haar lijf en haar gevoel. Omdat haar gevoel vroeger werd genegeerd, had ze dat afgesloten. Was ze in haar hoofd gaan zitten. Denken, piekeren, malen en chaos doen. Doorgaan. Vooral niet voelen. Vooral jezelf niet laten kennen. Ze liet zichzelf niet meer zien en niet meer horen. Omdat ze vroeger thuis geleerd had dat jezelf uiten leidde tot een afwijzing, in plaats van steun of een liefdevol gebaar.
Met Lisa is het goed gekomen. Ze heeft de boosheid over haar vader achter zich gelaten. Stapje voor stapje heeft ze geleerd te voelen en haar gevoel -en dus zichzelf- serieus te nemen. Zij laat zich nu wel kennen.
Tijdens de spinningles laat ik de instructeur lekker kletsen. “Laat jezelf niet kennen”: ik trap er niet meer in. Ik laat mezelf wél kennen en als ik voel dat het ff niet gaat, dan gaat het niet. Dan verhoog ik lekker de trapweerstand niet. Of blijf ik lekker zitten op het zadel in plaats van in de pedalen te gaan staan. Zodat ik me niet totaal leeg rijd, op die nepfiets tegen die nepberg, maar dat ik met een voldaan gevoel van die fiets afstap en nog energie over heb voor de rest van de dag.
Wil jij je weer laten kennen? Zoals je echt bent, van binnenuit?
Dan moet je je weer laten horen en laten zien. En dat kan heel kwetsbaar voelen.
Laat mij jou daarbij helpen.
Omdat ik weet hoe spannend dit proces is, kun je geheel gratis en vrijblijvend een verkenningsgesprek aanvragen. Om te voelen of het iets voor je is.
Geef een reactie