Een tijdje geleden hoorde ik het weer:

“Ja maar Christien, ik weet het theoretisch allemaal wel, daar hoeven we echt niet naar te kijken. Alleen in de praktijk reageer ik dan weer te snel vanuit dat gekwetste stuk in mij.”

En dat is nou PRECIES wat we hier doen. Natuurlijk weet je het dat je niet handig reageert en natuurlijk weet je dat je eigenlijk iets anders had moeten zeggen. Maar. Het. Lukt. Niet.

En natuurlijk lukt het niet, want zo werkt de programmatie in ons brein nou eenmaal: Je wordt ergens door getriggerd, je onderbewuste brein neemt het over en hoppa, je reageert weer zoals je altijd reageert en je goede voornemen om het de volgende keer anders te doen is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Zo werkt ons brein: Bij stress blokkeert een deel van je brein (je kunt niet meer nadenken, óf je voelt niks meer), m.a.w. je bewustzijn vernauwt; je bent je niet meer bewust; je kunt niet meer bewust bijsturen. En ons onderbewuste brein neemt het over. Met de beste bedoelingen, want dat wil slechts één ding: jou veilig houden.

Ons onderbewuste brein: een grote database en een heleboel handige programmaties

Maar het onderbewuste brein is “een beetje dom”: het is namelijk een grote database met alle herinneringen en een heleboel handige programmaties.

Namelijk een aantal standaard programma’s die je bij je geboorte hebt meegekregen, zoals hartslag, bloeddruk, ademhaling, het vermogen om te praten en emoties te voelen enz.

Daarnaast heb je een flink aantal programma’s overgenomen van je ouders, bijvoorbeeld:  

  • na het eten zet je automatisch de vaat in de vaatwasser
  • als er iemand zijn verjaardag viert, ben je natuurlijk present
  • mannen mogen niet huilen
  • als kind heb je te luisteren naar je ouders –en als volwassen dochter doe je dat ook nog, meteen-
  • boosheid slik je in, want dat kan –mag- niet geuit worden
  • net als je moeder doe je migraine

En verder heb je nog een aantal programmaties zelf ontwikkeld in de loop van je leven, bijvoorbeeld:

  • altijd maar pleasen
  • altijd andere mensen helpen –ook als je het eigenlijk niet wil-
  • angst voor honden, nadat je een keer bent gebeten
  • kwaad reageren als iemand “nee” tegen jou zegt
  • “uit je lichaam gaan” als het spannend wordt

Je brein wil maar één ding: jou veilig en in leven houden.

Al deze programmaties zijn er om jou in leven te houden, en om in leven te blijven is veiligheid essentieel.  Als jij ooit een situatie met ernstig controleverlies hebt meegemaakt en toen in een bevriesreactie terecht kwam, -je verlamde helemaal, je kon niks meer doen-, dan “denkt” je onderbewuste brein nu: ha, dat was een handige reactie, want toen heb ik het overleefd, dat gaan we nu weer doen. En hoppa, weer sta je aan de grond genageld, verlamd.

Maar je kunt het veranderen: herprogrammeer je automatische reacties.

En nu komt het goede nieuws: Al deze programmaties kun je veranderen, althans alle aangeleerde programmaties die jou nu niet meer dienen, de rest laten we uiteraard zoals ze zijn. Je moet alleen weten hoe je dat moet doen, en dat is nou precies wat wij (o.a.) doen in onze traumatherapie.

Een klein voorbeeldje uit Christiens leven:

Ik kom uit een gezin waar niet zoveel ruimte was voor de kinderen. Kinderen die vragen worden overgeslagen was een bekend gezegde bij ons thuis. En meningsverschillen werden ook niet zo gewaardeerd. Mijn programmatie werd, dat ik helemaal niets meer vertelde en alles zelf wel uitzocht. Op school, met huiswerk, in mijn hele leven. En daarmee heb ik het heel lang gered, ik werd er heel zelfstandig van en autonoom. Ik bereikte wat ik in mijn kop had.

Maar er kleefden ook een paar nadelen aan: het voelde eenzaam bij tijd en wijle en het kostte behoorlijk wat energie om alles zelf te doen.

Vele jaren later wilde ik graag meer gehoord worden, en ik snapte wel dat, om gehoord te worden, ik meer geluid moest maken.

Tijdens mijn eerste workshop (2015) heb ik geïnstalleerd: “Ik uit mij op een passende manier.” En gedurende de workshop stelde iemand uit de groep een vraag, waarop de instructor antwoord gaf. Ik stak mijn hand op en vroeg of ik iets mocht toevoegen. En ik vertel wat ik wil vertellen.

Dat gebeurde nog een keer en daarna nog een keer.

En opeens realiseerde ik me: Kijk mij nou, nu heb ik al 3 x mijn hand opgestoken en zomaar verteld wat ik wil vertellen. Ik uit mij op een passende manier!

De aard van het beestje?

Mijn broer zegt altijd: Wij zijn niet van die praters, dat is de aard van het beestje. Maar dat is niet waar! Het is je programmatie die maakt dat je niet veel zegt. Het is de conclusie die je ooit getrokken hebt na een ervaring: Ik word niet gehoord en deze pijnlijke ervaring wil ik niet meer voelen, dus ik zeg niks meer.

En die programmatie kun je veranderen. Die automatische reactie kun je herprogrammeren. Net zoals je een computerprogramma kunt veranderen, niks meer en niks minder! En nu is dit een simpel voorbeeld, maar het principe is hetzelfde: elke belemmerende programmatie kun je omzetten in ander, gewenst gedrag. Net zo simpel.

Herken jij jezelf hierin?

Wil jij ander gedrag maar lukt het je (nog) niet?

Wil je dat één van ons eens met je meekijkt naar jouw patronen, vraag dan hier een gratis en vrijblijvend adviesgesprek aan!

Ja, ik wil graag een gratis kennismakingssessie!

Geef een reactie