Ken je van die foto’s van oude verlaten en vervallen gebouwen? Vaak heel romantisch en sprookjesachtig, ondanks stof of puin en meestal gefotografeerd met prachtig licht. Urbex-fotografie wordt dat genoemd, Urban exploring. Fascinerend vind ik het. Vooral oude industriële fabriekspanden zijn prachtig, evenals oude verlaten ziekenhuizen. Ik fotografeer graag, maar deze tak van sport heb ik nog nooit beoefend. Zulke vervallen gebouwen zijn namelijk niet geheel ongevaarlijk, dus in mijn eentje erheen vind ik niet zo’n goed idee.. Een workshop urbex-fotografie staat hoog op mijn wensenlijstje!
Mijn cliënten hebben ook zo’n oud verlaten pand
Ik spreek dagelijks vrouwen die ook zo’n oud verlaten pand bezitten, figuurlijk gezien althans. Met kamers die al lang geleden zijn verlaten. Kamers die nu leeg en stoffig zijn. Donker, omdat het licht al lange tijd niet meer brandt.
Mijn cliënten zijn vrouwen die zijn opgegroeid in een gezin waarin er niet zoveel aandacht voor ze was. Ouders waren, om wat voor reden dan ook, emotioneel niet beschikbaar. Mijn cliënten zijn vrouwen die emotionele verwaarlozing hebben ervaren. Als dat ook voor jou geldt, dan herken je dit vast, dan heb jij ook zo’n urbex-huis in jezelf.
De kamers voor zelfvertrouwen staan leeg
Stel: je zusje was ernstig ziek en had veel zorg nodig. Alle tijd en energie van je ouders ging naar haar toe, waardoor er voor jou niet zoveel tijd en aandacht overbleef. Jij wilde de situatie niet nog erger maken, dus was jij lief en deed je goed je best op school. Omdat je slim was, haalde je goede cijfers. Aan de buitenkant leek het dus best goed met je te gaan. Maar binnenin jou waren de kamers “vertrouwen” en “hulp krijgen” helemaal stoffig en leeg. Die hadden gevuld moeten worden met boodschappen als “Ik ben er voor jou”, “ik maak tijd voor jou” en “als jij hulp nodig hebt, help ik jou”. Je ouders en anderen hadden regelmatig vrolijk en liefdevol de deur van die kamers binnen moeten stappen om je dat te laten weten. Om het je te laten voelen.
Door je zieke zusje heb jij deze boodschappen nooit gehoord of gevoeld. En je voelde je nog schuldig ook, want wat had jij te klagen, je zieke zusje was er veel erger aan toe. Het bordje “vertrouwen” op de deur van deze kamer was lang geleden op de grond gevallen en iemand had er een ander bordje opgehangen: “schuldig en egoïstisch”.
Ook de kamer van eigenwaarde is niet meer bewoond
Of, andere situatie: je ouders hadden een eigen bedrijf. Maar omdat je vader zelf ook niet uit zo’n gelukkig warm nest kwam, had hij last van depressieve periodes. Dat, in combinatie met de drukte van het eigen bedrijf, maakte dat hij nooit aan jou heeft laten blijken dat hij blij was dat jij bestond.
De kamer met het bordje “ik mag er zijn” in jouw interne huis staat leeg. Hier en daar hangt het behang al los.
Net als de kamers “Ik word gezien”, “er wordt van mij gehouden” en “ik ben een mooi mens”. Ook leeg en stoffig. En getver, daar liggen ook nog muizenkeutels. Ook hier zijn lang geleden, de originele bordjes vervangen door “ik doe er niet toe”, “ik ben niks waard” en “ik ben niet interessant”.
Je vermijdt deze kamers het liefst
Al deze kamers zijn ruimtes geworden waar je liever niet komt. Maar soms word je getriggerd door iets wat er in je leven gebeurt. Iets kleins en onbeduidends, iemand die tegen je uitvalt. En dan sta je ineens weer midden in zo’n lege, stoffige kamer. Het is er donker, want het licht is hier al lang geleden uitgegaan. Niks sprookjesachtigs aan, laat staan romantisch, zoals op de urbex-foto’s. Gewoon kil, donker en verlaten.
Zonder hulp is het verval niet meer te stoppen
Om zo’n intern verwaarloosd en vervallen huis te hebben, valt niet mee. Het masker dat je dagelijks draagt om de schijn maar op te houden dat het goed met je gaat, kost veel energie. Heel veel energie. Je dacht dat je het op deze manier wel zou kunnen volhouden, maar het tegendeel is waar. Van binnen voel je je steeds eenzamer en verdrietiger. Eigenlijk weet je wel, dat je hulp nodig hebt om hier weer uit te komen en om het stralende geluk in je leven weer te voelen.
Ik restaureer zulke vervallen interne kamers
Het is mijn werk om samen met jou af te dalen naar deze kamers. De deur voorzichtig te openen, het licht aan te doen, samen de boel eens grondig op te ruimen en schoon te maken. Het oude behang te verwijderen en te vervangen door een nieuwe frisse look. Daarna gaan we samen deze kamers weer vullen met liefde en zelfvertrouwen. En tot slot hangen we trots de nieuwe bordjes met de originele namen van de kamers op. Jouw innerlijke huis in volle pracht en glorie weer hersteld. Zodat jij weer straalt van zelfvertrouwen en geluk! En dát vormt het prachtige licht waarbij ze gerust foto’s van je huis mogen komen maken. Geen urbex-sprookje, maar jouw eigen nieuwe zonnige realiteit.
Hoe staat het met jouw innerlijke huis?
Zijn daar ook een paar kamers aan een grondige restauratie toe?
Maak nu een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek,
dan vertel ik jou hoe ik jou kan helpen en hoe jouw innerlijke huis er na de restauratie eruitziet.
PS. Als je toevallig nog een echte, fysieke bouwvallige locatie weet waar ik kan fotograferen?
Dan hoor ik dat graag en kom ik binnenkort bij jou fotograferen.
Geef een reactie