“Ik ben eigenlijk een soort ijsbeer”, zegt mijn cliënt Carolien. “Opgegroeid in een koude omgeving. Alles zelf moeten uitzoeken. Geen steun, geen warmte, geen aandacht. Bij een ijsbeer past dat. Die leeft solitair en hoort thuis in zo’n omgeving, maar een mens niet.”
Ik herken wat Carolien zegt. Ik ben zelf opgegroeid met “Kinderen die vragen worden overgeslagen.” En als ik daarna de euvele moed had om toch iets te vragen, kreeg ik te horen: “Vragen staat vrij en weigeren erbij.” Waarbij het weigeren gold voor diegene aan wie ik de vraag stelde, niet voor mij.
Nou, ik kan je vertellen: die boodschap was wel overgekomen. Ik vroeg nooit meer iets. Zocht het zelf wel uit en regelde het zelf wel.
Wiskunde op school? Ik zocht het zelf uit
Op de middelbare school snapte ik op een gegeven moment helemaal niks meer van wiskunde. Een week later was het herfstvakantie. Toen heb ik mijn boeken er maar eens bij gepakt, ben rustig gaan lezen en de opgaves gaan narekenen. Na twee keer begreep ik het.
Het kwam niet eens in mijn hoofd op dat ik het ook kon vragen aan de leraar. Ik was zo’n stil kind in de klas, trok geen aandacht en haalde goede cijfers. Dus niemand die ooit kon bedenken dat het misschien niet zo goed met mij ging als mijn cijfers deden vermoeden.
In de opleiding traumatherapie ging ik eindelijk vragen stellen
Tijdens mijn therapeutenopleiding gebeurde hetzelfde: een studiegenoot vroeg honderduit, soms tot irritatie van de docenten. En ik dacht: ik google thuis wel. Pas in de opleiding traumatherapie had ik zo veel oud zeer getransformeerd, dat ik vragen durfde stellen.
Nu vraag ik voor de lol
Vragen stellen als ik er in mijn eentje niet uit kwam, dat lukte dus eindelijk.
Inmiddels ben ik nog een stap verder. Ik vraag nu ook omdat het leuk is, of gemakkelijk. Als ik in de keuken sta te koken voor een groot gezelschap, vraag ik of iemand even kan helpen met groente snijden. Niet omdat ik het niet alleen kan, maar omdat het leuker is en gemakkelijker. En elke keer weer blijkt dat mensen juist heel erg bereidwillig zijn om te helpen. Als je het maar aangeeft.
Ik ben een ontdooide ijsbeer. Nu Carolien nog
De ijsbeer in mij is langzaam ontdooid. En bij Carolien gaat dat ook lukken, die gaat volgende week starten met haar traject “Van een valse start naar een gelukkig leven.”
Wil jij je ook vrij voelen om vragen te stellen? Ik kan jou daarmee helpen!
Maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvend gesprek.
Dit kan via beeldbellen, of in mijn praktijk!
Geef een reactie