Afgelopen maandag keek ik naar het programma Spoorloos.
Ja, ik geef toe, ik ben fan. En OK, dan zal ik ook maar direct bekennen dat ik het meestal aan het eind van een verhaal niet droog hou.
Zo ook afgelopen maandag, het verhaal over twee Iraanse vrouwen. Beide opgegroeid in één van de circa 45 weeshuizen die Teheran kent.
De eerste, Sharifeh (64), was te vondeling gelegd en zo in het weeshuis terecht gekomen. De tweede vrouw, Shahnaz (56), was de jongste van 4 kinderen en kort na haar geboorte overleed haar vader. Haar moeder kon niet meer voor haar zorgen en zo werd zij naar het weeshuis gebracht.
Sharifeh kreeg nooit bezoek en groeide op met het idee dat ze geen familie had. Shahnaz kreeg regelmatig bezoek van haar moeder, haar broers en zus.
Er viel mij een aantal dingen op, met name bij Sharifeh.
Als zij haar verhaal vertelt, zie je regelmatig haar mond en gezicht (en haar hele lijf) verstrakken. Je ziet haar haar pijn en woede verbijten.
Als vondeling was je ‘niets’ in Iran. “Ik wilde niet dat iemand erachter kwam dat ik er één was.”
Later vraagt haar echtgenoot waarom ze er nooit iets over verteld heeft. “Ik probeerde het allemaal binnen te houden.” De voice-over vertelt dat dat schaamte over het verleden is.
Ze zegt ook: “Ja, ik ben beschadigd. En mijn kinderen ook. Mijn gezin.” En: “Waarom is mij dit gebeurd? Die vraag heeft zich als een boemerang in mij vast gezet.”
Sharifeh is getraumatiseerd, ze zegt het zelf. Om de pijn niet te hoeven voelen en uit schaamte, heeft ze geprobeerd haar verhaal binnen te houden. Dat zie ik ook vaak bij mijn cliënten en dat begrijp ik helemaal. Het is te verwarrend en op dat moment is dat de beste manier. Hoe schadelijk dit is, zie je pas achteraf, vele jaren later.
Er zijn betere manieren!
De eerste is: vertel je verhaal wél. En daarbij hoef je de ander niet recht in de ogen te kijken. Kijk naar buiten of doe je handen voor je gezicht, maar vertel je verhaal. Je verhaal MOET eruit, uit jouw systeem, uit jouw lijf. Anders gaat het zich als een boemerang vastzetten. En, zoals boemerangs doen, dan komt het op de een of andere manier weer bij je terug, en meestal is dat niet zachtzinnig.
Een andere manier om met je trauma om te gaan is: Zoek Hulp. Je verhaal vertellen is een hele mooie eerste stap, maar meestal niet voldoende. Het werkt al helend als jouw verhaal geen geheim meer is, maar erover praten verandert meestal niet hoe je je voelt. Daar is meer voor nodig. En net als Sharifeh, weet je dat je beschadigd bent.
Weet dat je welkom bent voor een gratis en vrijblijvende sessie, waarin we kennis maken en ik jou een advies geef over hoe jij je trauma kunt verwerken en loslaten. Dan kun je je pijn verzachten en je schaamte overwinnen. Dan hoeft jouw verleden niet langer meer jouw leven zo ernstig te beïnvloeden. En geef je je trauma niet door aan de volgende generatie.
Liefs, Christien
Geef een reactie