Afgelopen week was er brand, ongeveer 10 meter van ons huis. Dat is 7 x anderhalve meter en dat is eng dichtbij kan ik je vertellen. Eén of ander gefrustreerd figuur had een bestelbus in brand gestoken en door de overslaande vlammen waren er nog 2 andere busjes en een personenauto in vlammen opgegaan. Gelukkig weet ik hoe ik kan voorkomen dat zo’n ervaring een trauma wordt. En ik weet ook wat je moet doen om een dergelijke ervaring, als het wél een traumatische herinnering is geworden, alsnog kunt verwerken en loslaten.

Harde knal

We worden wakker van een harde knal. Half vier. Mijn man stond op en zag licht. Hij dacht eerst dat ik ergens een lamp had laten branden. Al snel zag hij dat de kleur van het licht erg oranje was en dat het van buiten kwam. Hij trok een gordijn open en riep: “Er staat een auto in de fik, wat moet ik doen?” Nog wat slaperig roep ik: “Vaste telefoon, 112 bellen. “

Het is geruststellend om te horen hoe mijn man bondig en efficiënt alle informatie doorgeeft: Brandweer. Adres. Dat de vlammen er al 2 meter hoog uitslaan. Dat er twee elektrische auto’s staan.

Nadat hij heeft opgehangen roept hij: “Kleed je aan en zet je auto aan de kant!” De hitte is heel intens en hij heeft, lang geleden, een auto die op grotere afstand van de brandhaard stond, spontaan vlam zien vatten. We zijn gelukkig op tijd en een paar minuten later komt de brandweer al met gillende sirenes aangereden.

De hele dag

Er komt nog een tweede brandweerauto en twee uur later zijn de auto’s geblust. Ondertussen is het half 6 geweest en wij gaan weer terug in bed. Ik merk dat ik weerstand voel bij de kleding die ik snel had aangetrokken en gooi alles in de was. Ook mijn haar ruikt nog naar vuur. Ik ga eerst douchen.

We slapen allebei nog een beetje en dan is het al weer tijd om op te staan. Inmiddels zijn 3 van de 4 voertuigen weggesleept. De 4e blijkt nog te branden en opnieuw komt de brandweer er bij. Daarna kan ook deze bus weggesleept worden.

Het is een zooi op straat. Ik moet zeggen dat de gemeente Gouda  e.e.a. goed heeft geregeld.

Na het wegslepen werd de straat schoongeveegd.

Er lag allemaal gesmolten rubber, gesmolten kunststof, gesmolten aluminium, de straat zag zwart van roet en er kwam een bedrijf om de straat schoon te maken.

Om te voorkomen dat het riool zou verstoppen kwam er een bedrijf om het riool open te houden.

Inmiddels was het al middag en toen kwam er een bedrijf voor boomverzorging. De boom naast de parkeerplaats was zwartgeblakerd en preventief werd er een tak geamputeerd. Leuk om te zien trouwens, hoe zo’n man gezekerd aan een paar touwen zo de boom in klimt.

Aan het eind van de dag is het weer rustig en staat er 1 auto op de verder lege parkeerplaats.

Impact van zo’n heftige gebeurtenis

De hele dag doe ik niks, er komt niks uit mijn handen. Ik reageer enkel op mijn facebookbericht dat ik hierover had geplaatst. En bij elke reactie voel ik mijn lijf zachtjes trillen en de tranen achter mijn ogen branden. En ik vraag mij af hoe dat kan. Wij hebben geen enkele schade, er zijn geen gewonden (of erger), het zijn “maar” auto’s. Maar deze gedachten helpen niets. Ik doe een aantal keer mijn ontstress oefening. Dat helpt wel, gelukkig, maar ook slechts tijdelijk.  

’s Avonds gaat de telefoon en iemand die uit het facebookbericht opgemaakt had dat er toch wel iets heftigs was gebeurd, zo pal voor ons huis, belt om te horen hoe het met me gaat. Ik doe (weer) mijn hele verhaal. En weer begint mijn lijf te trillen, nu wat heftiger.

Na een avondje The Voice en een kleurige legpuzzel gaan we redelijk ontspannen slapen.

De volgende dag ben ik er nog niet helemaal. Ik ben nog steeds van slag en voel weer de tranen branden. Ik roep mijn man en veilig tegen hem aan, laat ik de huibui maar komen, hortend en stotend, onbedaarlijk snikkend.

Zo. Dat lucht op.

Waarom deze brand geen trauma werd

Dit had een trauma kunnen worden.

Maar ik herkende het trillen van mijn lijf. Dat is vecht- of vlucht energie. Mijn lijf had zich klaargemaakt om te vechten of te vluchten voor iets bedreigends. Maar wij konden niks doen. Brand blussen doet de brandweer en de zooi wegslepen en schoonmaken, daar waren ook andere bedrijven voor. Ik kon niet vechten of vluchten, maar mijn lijf had die energie wel vrij gemaakt. Door het trillen komt die energie er -min of meer- gecontroleerd uit, en dat is precies de bedoeling. Dit moet je NOOIT tegenhouden! Anders gaat deze energie zich vast zetten in je lijf, met alle gevolgen van dien.

Het tweede was: ik heb steun gezocht. Eerst met een facebookbericht, later door mijn verhaal te vertellen aan de lieve beller. Nare ervaringen moet je delen, die moet je niet alleen dragen. Gedeelde smart is echt halve smart.

En: ik heb mijn emoties laten stromen. OK, pas de volgende dag. Maar dat is geen probleem. Hartstochtelijk snikkend, veilig in de armen van mijn man, mochten mijn emoties er helemaal zijn. Een mengeling van angst, verdriet, onmacht, boosheid. Het zat allemaal in die tranen.

Trauma verwerken met terugwerkende kracht

Heb jij iets heftigs meegemaakt, zoals een brand, of een inbraak, of een auto-ongeluk, of iets dergelijks? En heb je daar nog steeds last van? Schrik je nog steeds van een harde knal, of het horen van een sirene? De geur van vuur?

Gelukkig kun je daar nog steeds iets aan doen. Je kunt het helemaal oplossen.

Ik ben traumatherapeut en daarom wist ik wat ik doen moest om ervoor te zorgen dat deze brand geen trauma werd. En ik weet ook wat je moet doen om een oud trauma alsnog te verwerken. Bij een enkelvoudig trauma, waar dit verhaal over gaat, is die verwerking relatief simpel.

Dat betekent niet dat het proces wat we daar voor gaan doen, niet even heftig kan zijn. Maar gelukkig gaat dat proces razend snel. En heftiger dan dat het in het echt was, gaat het nooit worden. En dat heb je ook aangekund.

Wil je meer weten wat ik voor je kan betekenen, klik dan op deze knop.

Geef een reactie