20 jaar geleden ontstond er “gedoe” in mijn familie. De details doen niet ter zake, maar op enig moment moest er bij de notaris een acte worden ondertekend.
Ik was het oneens met de inhoud van de acte en had veel vragen. Maar antwoorden op die vragen kreeg ik niet, want “dat ging mij niets aan”.
De enige mogelijkheid was mijn handtekening zetten bij het kruisje. Uiteindelijk ben ik bezweken onder de druk en heb ik getekend.
Ik voelde me rot: kwaad en verdrietig tegelijkertijd.
Eenzaam en buitengesloten.
Niet gezien of gehoord, niet serieus genomen.
Het zwarte schaap.
Geef een antwoord