Het ging niet goed met Carla, een cliënt die twee jaar geleden een tijdlang naar mijn praktijk kwam. Ze was toen 45 en als kind en als jonge vrouw had ze meerdere periodes van seksueel misbruik meegemaakt.
Ik herinner me nog haar enorme verontwaardigd toen ze begon te vertellen: “Ik volg een cursus, een hele dure. En één keer per week moet ik inloggen voor een zoombijeenkomst om te discussiëren over een onderwerp. De docent wéét dat ik niks met computers kan. Ja, alleen e-mailen. Dus als hij me de zoomlink mailt, dan kan ik gewoon inloggen en meedoen. Maar nu zei hij opeens vorige week dat hij dat niet meer deed. Dat ik die link maar ergens moest opslaan, zodat ik die gewoon weer kon gebruiken voor de volgende week. Maar dat kan ik helemaal niet! Dat weet die docent en nu wil hij me niet eens meer helpen.” Het zat haar behoorlijk dwars. Dat ze niet de hulp kreeg waar ze om vroeg. Die ze zo nodig had. Zonder die hulp zou het echt niet lukken.
“En, o ja, de docent had ook nog iets gezegd over eigen verantwoordelijkheid. Dat ik in deze cursus niet mocht verwachten dat hij elke week dezelfde link zou mailen of mij anderszins zou helpen met computervaardigheden. Nou ja zeg, weet je wel hoe duur die cursus was?”
Carla was “bevroren” door het seksueel misbruik
Het was alsof ik een klein stampvoetend meisje zag, toen ze dit vertelde. Ik legde haar uit: “Dit is één van de vele gevolgen van seksueel misbruik. Tijdens het misbruik schiet je in een bevriesmodus. De overmacht is te groot, te veel, te sterk. Vechten of vluchten is geen optie, dus kun je alleen maar bevriezen. Tegelijkertijd bevriest er heel veel mee in jou en (een deel van) je ontwikkeling staat stil. Dat doe je niet bewust en al helemaal niet expres. Dat is een overlevingsmechanisme.”
Het trauma van toen bepaalde nu hoe Carla reageerde
Als Carla het niet meer wist, moest ze geholpen worden. Dat vond ze. Maar dat was de reactie van het kleine meisje. Gestold in de tijd. Alsof de klok toen stil was gaan staan. Tijdens het misbruik wist ze niet wat ze moest doen, kón ze ook niets doen. En steeds als ze weer in een situatie terecht kwam waarin ze niet wist wat ze moest doen, reageerde ze als dat kleine meisje. Stampvoetend hulp eisen en vasthouden aan dat ze het niet kon.
Eigen verantwoordelijkheid? Nooit geleerd. Zelf iets oplossen? Nooit geleerd. Voelen dat je teveel vraagt? Ook nooit geleerd. Niet kùnnen leren, want ze was gestold in de tijd.
Na het verwerken van haar trauma kon Carla weer de baas over haar eigen leven worden
Deze aanvaring was zeer confronterend voor Carla. Nadat we met een simpele oefening de stress van deze situatie hadden weggenomen, kon ze er gelukkig anders naar kijken. Ze kon erkennen dat de docent misschien wel gelijk had, vooral die opmerking over eigen verantwoordelijkheid.
Carla wist wel dat het misbruik niet haar schuld was. Dat kon ze de pleger aanrekenen. Maar dat ze 40 jaar later niets met een computer kon, dat was niet zijn schuld. Ze kon nu zien dat ze daar zelf verantwoordelijk voor was. Door haar trauma te verwerken, kwam Carla uit de bevriesmodus. Ze leerde met zachtheid naar zichzelf te kijken. Ook bleek ze een enorme veerkracht te bezitten en stap voor stap leerde ze de verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen ontwikkeling.
Inmiddels is ze twee jaar verder en heeft ze een baan. Word en Excel hebben geen geheimen meer voor haar. Maar haar grootste winst is wel, dat ze nu de baas is over haar eigen leven.
Wil jij weten wat ik voor jou kan betekenen? Maak dan een afspraak voor een gratis en vrijblijvend gesprek. Dit kan telefonisch of via beeldbellen, maar natuurlijk ook in mijn praktijk!
Geef een antwoord