Vorige week gebeurde het toch nog een keer. Werd ik zelf weer getriggerd.
We rijden op de tandem tussen de Reeuwijkse Plassen
Mijn man en ik hebben een knalrode tandem en die dag was het koud maar prachtig zonnig weer. Wij reden een rondje tussen de Reeuwijkse Plassen. Smal weggetje, links en rechts een klein strookje berm, aan één kant huizen en aan de andere kant water. Overal vogels op het water en, hé zie je dat, de ganzen hebben ook al jonkies. Kortom, ik geniet met volle teugen.
Die auto kan er niet langs
Dan hoor ik dat er een auto achter ons rijdt, die wil ons natuurlijk inhalen (denk ik). Maar ja het is hier wel heel erg smal, dat past niet en ik merk dat ik me licht ongemakkelijk ga voelen. Waar moet ik naartoe?
Ik wil aan de kant, maar mijn man doet het veiliger
Ik zit achterop de tandem, dus ik kan überhaupt nergens naartoe, maar dat terzijde. Ik zeg tegen mijn man die voorop zit, dat er een auto achter ons rijdt die ons wil inhalen. Ook hij ziet natuurlijk dat er geen ruimte is, maar reageert totaal anders: Hij gaat midden op de weg fietsen. Niemand kan er meer langs. Ondertussen groeit mijn ongemak.
Ik mag er wel/niet zijn
Ik ken deze situatie inmiddels. Zodra ik meen te zien dat iemand iets wil, krijg (kreeg) ik heel snel het gevoel dat ik in de weg sta. Dat ik aan de kant moet. Dat ik niet op die plek hoor te zijn en ruimte moet maken. Het raakt aan mijn gevoel van bestaansrecht. En wie opgegroeid is in een gezin waar emoties er niet mochten zijn, en waar geen emotionele verbinding was, kent het gevoel van ‘er mogen zijn’ niet zo goed.
Je wél laten zien is veel duidelijker
Mijn man daarentegen eist juist zijn plek op. Die gaat midden op de weg fietsen. Zodat niemand om hem heen kan. Het duidelijke signaal dat hij hiermee afgeeft, is heel veilig in deze situatie. De automobilist blijft dan ook rustig achter ons rijden. Een paar minuten later, in mijn beleving een eeuwigheid, is er een oprit. Mijn man stuurt de tandem die kant op, de auto passeert en wij fietsen, zonder af te stappen, gewoon door.
Ik kan heb geleerd mijn plek in te nemen
Mijn plek innemen, ik heb het moeten leren. Gelukkig gaat het steeds beter en krijg ik steeds minder vaak dat gevoel dat ik er niet mag zijn. Ik laat me meer horen en zien. Ik stel vragen wanneer ik iets wil weten. Ik vertel wanneer ik iets wil vertellen. Ik geef mijn grens aan, wanneer die is bereikt.
En oké, soms heb ik nog de neiging om aan de kant te gaan als er een auto aan komt. Maar mijn tandem is knalrood, en met wat hulp ga ik midden op de weg fietsen 😊
Ik kan jou ook leren je eigen ruimte in te nemen.
Maak een afspraak voor een gratis en vrijblijvend gesprek.
Dit kan via beeldbellen, maar natuurlijk ook in mijn praktijk!
Heel herkenbaar Christien!
Dank je wel weer voor deze blog.
Ik vind het altijd fijn om ze te lezen.