Er is jou iets overkomen wat je nooit gehoopt had mee te maken: je bent aangerand, verkracht of misbruikt. Al snel nam je het besluit; ik ben geen slachtoffer, dit gaat niet mijn leven bepalen’. En dus ging je gewoon door.
Het zou nergens je leven beheersen, maar toch hoeft er maar iets te gebeuren en dan denk je er aan terug. Iedereen zegt dat je het los moet laten, maar je weet niet hoe, dat lukt niet. Je dacht dat als je er niet over zou praten het wel ‘weg zou gaan’. Niet over praten, niet aan denken, maar ‘s nachts blijkt dat toch niet goed te werken. Want je ligt er wakker van.
Je voelt je vies, gebruikt en waardeloos. Je bent je blije zelf niet meer, je bent boos, verdrietig en somber. Je probeert echt weer de goede kant van het leven te zien, door te gaan, te genieten. En soms lukt dat ook, en dan denk je ‘nu is het voorbij’. Maar de volgende dag spoken al die vragen weer door je hoofd:
- Waarom heb ik het laten gebeuren?
- Waarom heb ik niet om hulp geroepen, geschreeuwd?
- Waarom moest ik dan ook op die plek zijn, daar had ik toch niets te zoeken?
- Waarom heb ik niks verteld?
- Het lag aan mij, ik was te lief, te aardig, te aantrekkelijk, te sexy…
Je voelt je schuldig en je schaamt je voor wat er met jou is gebeurd.